Schitterend Noord Vietnam

Ik ben een beetje aan het turbo reizen (schijnt een beginnersfout te zijn), waardoor ik nog niet echt tijd heb gehad mijn verhaal online te zetten. Inmiddels zit ik in Hue, en ben ik al in Hanoi, Sapa, Ha Long Bay, Ninh Binh, Tam Coc en Dong Hoi geweest. Voor mijn volgende bestemming, Hoi An, is het plan even een paar dagen niks te doen. Maar nu eerst terug naar het begin. Donderdag 27 oktober..

Afscheid op Schiphol dat me zwaarder viel dan gedacht. In het vliegtuig was ik erg emotioneel. De man naast mij (een Indiër die eigenlijk niet in 1 stoel paste) zal wel gedacht hebben.. Misschien dat hij daarom half tegen mij aan in slaap viel? Snurkend en al. Als (schrale) troost. Verder deed mijn entertainmentsysteem het niet. Help! Wat moest ik nu al die uren doen? Gelukkig was dit binnen een uurtje gefikst. Hello Modern Family en Big Bang Theory (gaan Amy en Sheldon echt ...? Cliffhanger!). Het cadeautje van pap en San mocht ik pas in het vliegtuig openmaken. Daar kwamen de waterlanders! Een prachtige ketting, twee engelenvleugeltjes (één goud, de ander zilver) met aan het kaartje de tekst 'she believed she could, so she did'. Deze gaat niet meer af!

Eenmaal in Hanoi geland - sinds 1010 de hoofdstad van Vietnam (ja, ik ga gelijk educatief doen) - moest ik mijn visum regelen voordat ik de immigratie door mocht. De goedkeuringsbrief (van te voren aangevraagd) pasfoto en paspoort moest ik inleveren. Toen begon het wachten. Ik ontmoette een Nederlands koppeltje dat vertelde dat je met dollars moest betalen. Die had ik niet. Daar ging ik hoor, stress! Na een uur wachten, zonder dat mijn naam genoemd werd, werd ik nog zenuwachtiger. Het koppeltje werd omgeroepen en ik kon van hun dollars lenen! Zo fijn! Na 3 uur wachten kreeg ik dan eindelijk mijn visum! Hoe het systeem nu precies werkt is mij nog steeds volstrekt onduidelijk.

Moe vertrok ik richting het hotel. Doordat het al donker was, er echt óveral scooters scheuren en ik ook nog eens doodmoe was, had ik geen zin om al te ver van mijn hotel te lopen. Mietje! Ben daarom vroeg naar bed gegaan. Voor het eerst ever heb ik een jetlag. En nee, dat is niet dat ik wat ontregeld en moe ben (dat is wat ik altijd dacht). Maar m'n ritme is compleet in de war. Overdag ben ik moe en s'avonds klaarwakker. Ik weet niet meer hoe ik in slaap moet komen. Die kennis ben ik vergeten mee te nemen uit Nederland! Stom! Toch iets vergeten. Een ieder die mij een beetje kent weet hoe slecht ik tegen weinig slaap kan. Dit maakte mijn eerste dagen mentaal pittig. Zat niet goed in mijn vel en Hanoi kwam met al zijn drukte op mij af. Gelukkig had ik ook goede momenten. Zo heb ik de 2e avond een Amerikaanse chick ontmoet. We hebben samen gegeten, een biertje gedaan in de 'biersteeg' en zijn de nightmarket over gewandeld. De eerste onderhandelingen heb ik overleefd.

De wandeling naar en bij het Huon Kiem meer (centraalste punt van Hanoi) was intens. Opeens ben je uit de drukte, want om het meer heen zijn, op bepaalde tijdstippen, motorvoertuigen niet toegestaan. Wat een rust! Kinderen die letterlijk midden op de weg liggen (waarschijnlijk ook dolblij even niet te hoeven uitkijken voor toeterende scooters) en scholieren die aan het touwtjespringen zijn. Ik heb heerlijk aan het water mijn eerste mango juice gedronken (er volgen meer).

De 3e avond had ik een food tour. Ik was de enige in de 'groep'. Dat vond ik in het begin jammer, maar ik ben zo gecharmeerd geraakt van mijn guide Thanh. Dat de regen die met bakken uit de hemel kwam niet deerde. Zij, een meisje van 22 jaar uit Hanoi, is afgelopen zomer in 45 dagen van Noord naar Zuid Vietnam gefietst. Alleen. Onderweg slapend bij mensen thuis en in padego's (boeddistische tempels waar monniken slapen en leven). Zij had de mooiste verhalen. En zo zijn we al kletsend langs allerlei lokale restaurantjes in afgelegen steegjes gegaan. Het eten is fantastisch. Het ene gerecht nog lekkerder dan het andere. Zittend op mini plastic stoeltjes voel ik me echt een 'big white girl' temidden van al deze bijna gracieuze Vietnamezen. Alleen had ik ook nooit bij deze tentjes (soms letterlijk) gaan eten. Was een bijzondere avond, waar Thanh ook heel openhartig over de cultuur en geschiedenis van Vietnam vertelde. Ze noemt zichzelf een free thinker en wilt zoveel mogelijk van de wereld zien, voordat ze over een paar jaar moet settelen en haar leven in het teken van haar gezin zal staan. Daar heeft ze vrede mee. Maar we highfighde op het vrij zijn!

De volgende ochtend moest ik om half 6 op. Na een nacht met 3 uur slaap (weet nog steeds niet hoe ik een hele nacht moet slapen), vertrok ik met de bus naar Sapa, zo'n 6 uur rijden. Gelukkig heb ik in de bus een uurtje kunnen slapen en was de duizeligheid bij aankomst in Sapa over. En wat een uitzicht tijdens de busrit. Kon niet wachten de bergen in te gaan! Wederom had ik een private tour. Na een klein stukje lopen kwamen we aan bij het huis van de zus van 'mijn' gids. Voor een lunch. Daar zaten 2 Nederlandse meiden reeds te eten. Leuke meiden! Ik werd echter gevraagd binnen bij de familie te eten. Uiteraard verstond ik niks van wat ze zeiden, maar het eten was wederom verrukkelijk! Van één van die Nederlandse meiden kreeg ik een houten stok mee voor de hike. Ik zou hem nodig hebben verzekerde ze me. Daar ging ik dan! Wat was dit gaaf! Het uitzicht is onbeschrijfelijk. Ik wil het allemaal zo hard onthouden! Alles om me heen wil ik in een kamer stoppen. Deze uitzichten ophangen als schilderijtjes. Ze muurvast timmeren. Zodat ik een plek heb waar ik naar kan binnen kan stappen, en de lachende gezichten zie van de kleurrijk geklede vrouwen, de waterval waar het water op de grote stenen kletst, de waterbuffels in het water van de rijstvelden, de valleien, de groenen bergen, de frisse wind op m'n warme gezicht, de wildernis om mij heen, alles wil in deze kamer stoppen. Naast al het pracht was het lichamelijk lekker pittig. Je klimt steil omhoog om vervolgens weer omlaag te klauteren. Goed uitkijken waar je je voet neerzet. Maar, ik ben niet gevallen! Wat achteraf een prestatie bleek. Na 17km geklommen te hebben (ja, wandelen dekt de lading niet) kwamen we aan bij de homestay, het huis van een weer een andere zus van ''mijn' guide. It's all in the family! Ik was de laatste die die dag aankwam. Maakte kennis met de reeds aanwezige Nederlanders en Belgen. Eerlijk, ik was kapot. Na meerdere nachten met te weinig slaap en een fikse wandeling kon ik m'n ogen amper openhouden. Na een douche trok ik bij, en gingen we loempia's maken! Die echt heeeeeerlijk smaakte (en niet alleen omdat we ze zelf hadden gemaakt). De familie was zo gastvrij en vriendelijk. We voelde ons allemaal echt welkom. Was een gezellige avond. Om 10 uur was iedereen op en gingen we richting bed. Die nacht heb ik maar liefst 5 uur geslapen! Het gaat de goede kant op! Sapa was echt een unieke ervaring.

Na Sapa was het tijd voor Ha Long Bay. 2 dagen en 1 nacht op een cruise. Wat was dat prachtig! Ha Long betekent 'neerstrijkende draak', omdat de rotsen met bomen die uit het water steken van bovenaf net de bovenkant van een draak lijken. Ik had geen idee dat het zó mooi zou zijn. Het is dan ook niet voor niks één van de zeven wereldwonderen. In de bus leerde ik een aantal medepassagiers kennen. Het was meteen mega gezellig. Een Amerikaanse moeder (geboren in Vietnam - die de taal vloeiend spreekt) en lekker hysterisch was met haar dochter, een net afgestuurde Amerikaanse met haar roots in China en een wat oudere Belgische man. De cruise was zoooo luxe! Had ik helemaal niet verwacht en het uitzicht zo spectaculair. Ik ben een beetje verliefd. We hebben een uitgebreide lunch gehad, gekajakt (apen gezien!), een steile trap omhoog geklommen en zo van een mooie zonsondergang genoten. Ik was samen met Felicia aan het kajakken. Van haar Amerikaanse enthousiasme (continue 'it's amazing!) werd ik nog vrolijker en ik gilde uiteindelijk net zo blij mee. Heb ik al gezegd dat Ha Long Bay prachtig is? Uitgehongerd kwamen we weer aan bij de boot. Daar hadden we een bbq! Shrimps on the barbie! En oesters en venusschelpen en kippetjes en, en, en.. Het was allemaal heerlijk! Wat een dag! Afsluitend hebben we met een groepje op het dek van het schip biertjes gedronken en het kaartspel 'asshole' gespeeld. Nice om te kunnen zeggen: 'hey asshole! Hurry up!'. Vind ik mooi. Na een uurtje kwam onze, op het oog strenge, Vietnamese gids (die mij en Felicia eerder die dag op onze kop had gegeven, omdat we te laat terug waren... Maar die aapjes!) het dek op. Helemaal dronken! Hij probeerde wat magic tricks, maar vond volgens mij vooral zichzelf magisch. Hij bleef maar om zichzelf lachen. Waardoor wij uiteindelijk ook allemaal de slappe lach kregen. Totdat hij iedereen probeerde te zoenen, then we called it a night. De volgende ochtend vroeg gingen we richting de surprise cave. Wat een mooie grot is, maar er waren teveel toeristen, waardoor ik er minder van genoot. Daarna weer de boot op waar we in een paar uur terug naar de haven voeren. 'So sad' bleven Felicia ik maar om beurten herhalen. Tijdens deze tocht bleef ik maar denken 'ik moet hier terug, ik moet hier terug'. Maar hey! Was ik er niet al? Daarom alles weer zo hard in me opgenomen en kon ik compleet van het moment genieten. In het nu.

Die avond had ik een busrit van 3 uur naar Ninh Binh. De bus deed er bijna 2 uur langer over. Tijd is hier relatief. In de bus zat een Duitse vader, moeder en zoon die naar dezelfde homestay gingen. De homestay heeft maar 2 kamers, toevallig dus! Zo konden we samen een taxi delen. Bij aankomst kregen we een drankje gemaakt van een speciale soort bloem die goed voor de huid is. Waar kon ik deze kopen? Toen maakte ik kennis met de Duitse gruntlichheit in eigen persoon en werd Tuan (de eigenaar) aan een derdegraads verhoor onderworpen door manager generaal Robbert (opperhoofd van de Duitse familie). Zo kon ik de avond gaan slapen met alle informatie over de wegen, hoe, waar te komen in Ninh Binh en Tam Coc. Zou je tenminste denken. De volgende ochtend vertrok ik dan ook volle goed moed, op de fiets, naar Tam Coc. De meeste raden het al. Ik verdwaalde alsnog. De homestay zit kilometers gelegen van elke vorm van civilization. Zo fietste ik door uitgestrekte weilanden met slechts (na, aan dat uitzicht is niks slechts) waterbuffels, bergen en meertjes. Ik kreeg enige paniek toen ik dacht de weg terug gevonden te hebben, maar helaas bij een doodlopende weg eindigde. Weer helemaal terug en een andere paadje in. Gelukkig kwam ik weer op een herkenbaar stuk uit! Uiteindelijk heeft Tuan mij in Tam Coc afgezet (inmiddels de app maps.me - goud).

Na in Tam Coc weer een fenomenale lunch genuttigd te hebben, ben ik richting de boottour gelopen. Daar ontmoette ik 2 leuke Franse chicks en we besloten de boottour van maar liefst 2 uur samen te doen. Met z'n drieën in een gammelend bootje waar wij door een Vietnamese vrouw met haar voeten (!) werden geroeid. Ondanks dat het een populaire attractie is voelde dat niet zo. We hadden volgens mij mazzel, want er waren weinig bootjes en we hoefde niet bij de ticketsale te wachten. Met recht noemen ze Tam Coc (boom grot) de Ha Long Bay van de binnenlanden. We voeren langs de, uit het water komende, rotsen met goed zicht op de felgroene bomen die op de rotsen groeien. We gingen door kleine caves en keken onze ogen (en fotocamera's) uit. Toen we bijna aan de kant waren vroeg de eerst zo stralend lachende roeister om een tip. Wij onze portemonnee pakken en wilde haar een ruime fooi geven. Maar 'No! No! You give me dollar!' Uuuhm? Die hebben we niet eens. Dan maar niet. En zo roeide mevrouw, met haar voeten, onverrichte zaken verder. Wij zijn door het dorpje gaan wandelen en zagen overal de lokale specialiteit op grote posters aan de voorkant van de restaurants hangen. Een lief geitje. Als een varken net van het spit met een appel in de mond. Maar dan was het dus een geitje ipv een varken. Hmm, we kregen er spontaan honger van (not). We zijn bij een cafeetje wat gaan drinken. Koude Vietnamese thee! Lekker! En kost omgerekend rond de € 0,20. Wat een geld, maar het is het dan ook waard.

S'avonds at ik samen met de Duitse familie en Tuan. Zijn vrouw had alles bereid, maar omdat ze, volgens Tuan, slank wil blijven, at zij niet mee. We hadden hot pot (een soort fondue) met oa verse groentes en kip. Zelfs de tofu smaakt hier heerlijk, heel zacht. Maak het af met wat lemongrass en zeezout en je hebt een heerlijk hapje (ik geef ook culinaire adviezen). Terwijl we aan het eten waren haalde Tuan een zelfgebrouwen goedje tevoorschijn wat volgens hem de 'lokale wishkey' is en we moesten steeds shotjes nemen. Volgens mij zocht vooral Tuan een reden om te drinken. Want toen wij het na 4 glaasjes wel genoeg vonden leek hij zichtbaar teleurgesteld. Die avond vroeg majoor generaal of ik de volgende dag met de familie mee wilde naar het national park, zo'n 60km verder op. Tsja. Dan zou ik toch echt op een scooter moeten, en dat deed ik liever niet. Maar 2,5 maand Azië zonder te scooteren is ondenkelijk. Dus ja, ik zou meegaan! Op de scooter! En wat was dat geweldig! Ik was vergeten hoe lekker het is om op een scooter te rijden. Je voelt je zo vrij. Ondertussen trokken weer de mooiste landschappen voorbij. Soms leek het net Toscane. Halverwege haalden we Peter op (een Australiër die zij een dag eerder hadden leren kennen).

In het park hebben we een apenopvangcentrum bezocht. Met alleen inheemse apen. Mooie beesten. Vaak in beslag genomen, doordat ze illegaal verhandeld worden. Wanneer het mogelijk is worden deze apen weer terug in de natuur vrijgelaten. Er was ook een schildpaddenopvang. Heel veel soorten worden ernstig bedreigd, omdat men, met name in China, denkt dat de schild helende krachten bezit. Het zou een remedie tegen kanker zijn. In de grote vijvers opzoek naar, naar adem happende schildpadjes. Vervolgens op de scooters het park door (het is te groot om lopend af te leggen). We hebben de scooter 2x aan de kant gezet om een 1000 jaar oude boom te bezichtigen en een keer om iets van 200 trede naar boven te klimmen en een grot in te duiken. Die heel ver, in het donker, doorliep. Onze generaal majoor leidde ons aardig diep de grot in. Vet! Toen weer een lang stuk op de scooter terug. Deze route was ietsje anders. Ipv de groene landschappen kwamen we al snel op de A1 (ja echt) terecht. Lekker aan het drukke Vietnamese verkeer deelnemen. Gelijk een goede vuurdoop.

Aangekomen bij de homestay nam ik afscheid van de familie die terug naar Hanoi gingen. Ik had nog een paar uur, voordat ik met de nachttrein naar Dong Hoi zou gaan. Die heb ik besteed met de kids van Tuan. Allerlei spelletjes. Ik at deze avond nog mee met Tuan en de nieuw gearriveerde gasten. Weer kwamen de glaasjes alcohol op tafel, en het is natuurlijk uiterst onbeleefd deze te weigeren. Cheers! Na het eten werd ik naar het treinstation gebracht. Daar zat ik buiten te wachten toen er een Vietnamees meisje bij me kwam zitten. 9 jaar en vloeiend Engels! We luisterden samen naar mijn muziek en die vond ze zeer 'cool'. Elke zaterdagavond gaat ze samen met haar ouders en broertje naar het treinstation om haar Engels te oefenen op wachtende toeristen. Dat werpt zijn vruchten af. Want met haar heb ik het beste Engels dusver kunnen spreken. Toen ik haar zei dat zij een hele goede Engelse lerares kon worden begon ze te stralen (thank you!!) en vertelde dat stralend aan haar moeder door. Waarna ze mij nog een paar keer vroeg of ik dat echt dacht. Helaas was het wachten veel te snel voorbij en kon ik de trein in. Op weg naar mijn slaapcabine. Vier bedjes per cabine. Toen ik mijn cabine inging zaten er 7 volwassen Vietnamezen mannen verdeeld over de bedden (ook op de mijne). Hoe dat verder ging? To be continued....

Samenvattend. Ik moest inkomen. Ook doordat ik nachten wakker heb gelegen door de jetlag (en misschien ook wel door wat spanning). Maar nu.. Ik vind het fantastisch! Vietnam (iig het noorden) is echt ongekend mooi, met té lekker eten (als een pro alles met stokjes) en ik ontmoet overal onwijs leuke mensen. Ik heb zoveel intense geluksmomenten. En dan te bedenken dat ik nog 2 maanden te gaan heb! Highfive baby, to freedom!