Vallen en (te snel) weer opstaan
Blijf op de hoogte en volg Maaike
02 December 2016 | Laos, Luang Prabang
Was ik bijna klaar met mijn blog 'time flies and so am I!', over hoe heerlijk mijn dagen in Saigon, de Mekong Delta en Mui Ne waren. Toen het allemaal even anders liep dan gehoopt..
Donderdagavond kwam ik met de bus vanuit Mui Ne aan in Saigon. De locals blijven de stad Saigon noemen, ondanks dat deze nu officieel Ho Chi Minh City heet. Ik pas me aan. Afijn, in Saigon stap ik betast (daypack voor en backpack achter) de bus uit. Met mijn telefoon in de hand (maps.me - jeeejj) ga ik op weg naar het hostel. Op mijn telefoon, en om mij heen kijkend zie ik het gapende gat in de grond niet. BAM! Daar lig ik. Mijn telefoon stuitert een paar meter verder en ik voel gelijk een fikse pijnscheut door mijn enkel. Ook mijn knie begint te bloeden. Ik blijf een paar seconden liggen voordat ik besef dat ik hard gevallen ben. Op dat moment is mijn enige zorg mijn telefoon. Daar staat namelijk mijn ticket voor de volgende dag op, boek ik alle hostels mee en vind ik de weg (en we weten allemaal hoe hard ik dat nodig heb). Er stappen, op het moment van de val, 2 backpackers uit een taxi, die gelijk naar mij toesprinten. Ze helpen mij de weg naar mijn hostel vinden en dragen mijn tassen. Ik hink dankbaar achter ze aan. Ondertussen heb ik mijn telefoon opgeraapt en zie ik dat deze het niet meer doet. Wanneer ik mijn telefoon unlock openen er spontaan allerlei apps en worden er berichten getypt (net of een dyslectische spook met je telefoon aan de haal is). Aangekomen in het hostel begin ik in paniek te raken. Het is inmiddels half 8, heb nog niks gegeten en moet eigenlijk ook nog dollars wisselen voor het visum in Laos. De receptioniste van het hostel maakt de snee op mijn knie schoon en doet er verband om. Mijn enkel wordt met de minuut dikker en ik begin te huilen. Hoe moet ik nu vliegen zonder ticket!? Paniek. De receptioniste heeft overduidelijk medelijden en begint een aantal mensen te bellen. Als ze uiteindelijk, na telefoontje 5, ophangt zegt ze dat ze een goede repairshop heeft gevonden die nog open is. Uit het niets komt er een jongen op een scooter tevoorschijn. Ik kan bij hem achterop en zo brengt hij mij weg. In de repairshop zien ze gelijk dat mijn scherm kapot is en vervangen moet worden. Maar dat betekent wel dat ze hem kunnen maken! Wat een opluchting! De mensen in de winkel zijn ook zo lief. De een haalt een kop thee, de ander gaat naar de apotheker voor een icepack (voor op mijn enkel) en weer een ander probeert mij aan zijn neef te koppelen. We proberen in Engels en gebarentaal gesprekken te voeren. Het is hilarisch. Na ongeveer een halfuur is mijn telefoon weer de oude! Dan zakt de adrenaline en merk ik dat ik pijn en honger heb. Dollars regelen lukt niet meer en ik ga uitgeput naar bed. Ik slaap amper door de pijn in beide benen.
De volgende ochtend gaat om 6 uur de wakker. Ik strompel het vliegtuig in en vlieg richting Laos! Toch krijg ik weer wat stress als we de immigratie naderen en iedereen dollars blijkt te hebben, maar ik niet! En ja hoor, ook weer hier is er iemand die mij de dollars wilt lenen!
Voordat ik bij het hostel ben is het al avond en ben ik heel moe. Op de dorm ontmoet ik een meid die vraagt of ik met haar en twee anderen wil gaan eten. Ja, leuk! Hoewel ik eigenlijk wel heel moe ben. Na het eten ontmoet ik bij het hostel Elsa. We klikken gelijk en de rest van de dagen zijn we samen. De volgende ochtend gaan we met een groep van 8 meiden naar de Kung Si watervallen, 30km van de oude stad Luang Prabang. Eigenlijk voel ik me niet zo goed. Ik ben duizelig en mijn enkel is overduidelijk verstuikt. Ik wil me niet aanstellen en zo klim ik toch de waterval op. Wat is dit mooi! Lijkt net of we in een sprookje zijn beland. Je hoort het water overal om je heen naar beneden kletteren. De zon breekt door de bomen door. Dit geeft een spectaculair effect. Het opstuivende water wordt zo beter belicht. Prachtig! We kunnen er ook zwemmen. Koud, maar de rillingen waard. Na het zwemmen voel ik me zo slecht dat ik echt even moet gaan zitten met mijn hoofd tussen mijn benen. Niet lang daarna gaan we terug. Ik wil die avond vroeg gaan slapen, maar een meisje op mijn kamer is erg overstuur. Relatieproblemen. Ik praat bijna 2 uur lang met haar. Ga wederom te laat slapen. De dagen erna begin ik me steeds slechter te voelen. Ook mijn wond lijkt te zijn ontstoken. Eerlijk is eerlijk, heb er te weinig naar omgekeken, omdat ik dacht dat het wel gewoon zou helen. Elsa besluit dat we naar de dokter moeten, omdat ik me al dagen uitgeput en duizelig voel. Inmiddels heb ik ook vlekken voor mijn ogen en tintelen mijn handen en voeten.
Nou, het ziekenhuis in Luang Prabang. Deze wil ik echt niemand aanraden! Dit is een ziekenhuis zoals ik die ook in Afrika heb gezien. Het is er ontzettend smerig en je kan overal zomaar naar binnen wandelen. Niemand die ergens om geeft. Als ik even later een niet Engelssprekende assistent 'spreek', word ik naar een zaal gebracht voor een 'consult'. Ik zie Elsa wit wegtrekken en alleen maar stamelen 'don't look, don't look' en zie haar verschrikt naar iets naast mij staren. En tja, dan kijk je toch. Er is gewoon een operatie gaande! Ik kan absoluut niet tegen bloed en voel nu echt alsof ik van mijn graatje ga. De assistent is alleen maar gefocust op de wond en zegt 'infected'. Ze maken de wond schoon en verbinden het. Mijn verdere klachten worden onderzocht doormiddel van een hoofdmassage. Wat hilarisch is, maar uiteraard niks oplevert. Elsa accepteert het niet en loopt het halve ziekenhuis af voor goede hulp. Tevergeefs. Ik zit uitgeblust op een stoeltje. Dan lopen er 2 andere backpackers voorbij waar we mee aan de praat raken. De een is een in Laos geboren Amerikaan die de taal nog spreekt en me wilt helpen. We vinden een zogenaamde specialist. Samen gaan we haar kamer binnen. Tot mijn verbazing geeft ze mij een boze blik en begint kwaad tegen de jongen te schreeuwen. Die schrikt en stottert wat antwoorden terug. Dan zegt hij 'we should go'. En zo gaan we weer. Wat bleek? In Laos is het bij wet verboden om als man met een niet Laotiaanse te gaan. Het enige waar de 'specialist' het over wilde hebben was onze zogenaamde relatie. Ze wilde nog wel mijn oren controleren, met een apparaat dat zo smerig was dat we vriendelijk bedankte en met gierende banden zijn vertrokken.
De klachten verminderen de aankomende dagen niet. Het hebben van een geïnfecteerde wond maakt me zenuwachtig. Elsa haar moeder werkt in een (Frans) ziekenhuis en laat een foto, die ik van de wond heb gemaakt, aan een arts in het ziekenhuis zien. Die geeft aan dat ik direct aan de antibiotica moet, omdat het lijkt alsof de infectie al aan het verspreiden is. De antibiotica koop je gewoon op de hoek van de straat. Op dit moment voel ik me bang en alleen. Ik wil me niet zo voelen, maar kunnen genieten. Op aanraden van een jongen op mijn dorm besluit ik naar het zuiden af te reizen. Naar Vientiane. Daar zou een goede kliniek zitten die aan West-Europese normen voldoet. Laos staat nu eenmaal bekent om zijn slechte medische zorg. Ik vertrek s'ochtends eerst met de bus naar Vang Vieng, daar slaap ik 1 nachtje, voordat ik de volgend dag weer met de bus naar Vientiane doorreis. Ik drop mijn spullen en ga linea recta naar het medisch centrum. En ja! Dit is een goede kliniek. Zo schoon en ze spreken allemaal Engels! Ik word door 2 doktoren grondig onderzocht. De wond is niet ontstoken en moet onmiddellijk met de antibiotica stoppen. De wond moet ik wel elke dag blijven verzorgen en afgeplakt laten. Ik heb zover ze kunnen zien niks ernstigs, maar.. Ik ben oververmoeid en heb een vitamine B12 tekort. Door de shock van de val, het lange reizen, weinig slaap, stress om wat ik misschien zou hebben, het elke dag ontmoeten van nieuwe mensen (in de dorm ben ik gedoopt tot psycholoog Hamming, wat een eer is, maar dat ook heel veel energie kost). Zo ben ik af en toe (onbewust) gaan hyperventileren. Rust, rust en rust is dan ook het devies. Even geen gemende slaapzalen meer (dat mannelijk gesnurk zal ik zeker NIET gaan missen), maar een goed hotel om bij te slapen. Wat een opluchting! Alhoewel ik me nog steeds niet goed voel, neem ik het advies ter harte. Zo zit ik nu in een lekker hotelletje met zwembad! Hopelijk knap ik snel op en kan de vakantie weer overgaan in reizen!
Laos is verder echt prachtig! Ik vind het jammer dat ik er nu minder van kan zien, maar het is even niet anders.
Wat ben ik dankbaar voor alle lieve mensen, die wilde helpen zonder enig eigenbelang. Dat heeft mij een paar keer echt ontroerd. Vooral de geweldige Elsa die als een pitbull over me gewaakt heeft.
Verder is het voor mij goed te beseffen dat wat er ook gebeurt, het allemaal écht goedkomt. No need for worries, maar dan ook echt niet. En ja.. Rust nemen. Niet altijd maar doorgaan en mezelf tot het uiterste pushen. Het is oke om soms even helemaal niks te doen of tegen mensen 'nee' te zeggen en niet steeds over mijn eigen grenzen heen te gaan. Zucht, zal ik dat ooit leren? Dat ga ik de aankomende dagen maar eens proberen. Wat ga ik proberen? Helemaal niks!
Donderdagavond kwam ik met de bus vanuit Mui Ne aan in Saigon. De locals blijven de stad Saigon noemen, ondanks dat deze nu officieel Ho Chi Minh City heet. Ik pas me aan. Afijn, in Saigon stap ik betast (daypack voor en backpack achter) de bus uit. Met mijn telefoon in de hand (maps.me - jeeejj) ga ik op weg naar het hostel. Op mijn telefoon, en om mij heen kijkend zie ik het gapende gat in de grond niet. BAM! Daar lig ik. Mijn telefoon stuitert een paar meter verder en ik voel gelijk een fikse pijnscheut door mijn enkel. Ook mijn knie begint te bloeden. Ik blijf een paar seconden liggen voordat ik besef dat ik hard gevallen ben. Op dat moment is mijn enige zorg mijn telefoon. Daar staat namelijk mijn ticket voor de volgende dag op, boek ik alle hostels mee en vind ik de weg (en we weten allemaal hoe hard ik dat nodig heb). Er stappen, op het moment van de val, 2 backpackers uit een taxi, die gelijk naar mij toesprinten. Ze helpen mij de weg naar mijn hostel vinden en dragen mijn tassen. Ik hink dankbaar achter ze aan. Ondertussen heb ik mijn telefoon opgeraapt en zie ik dat deze het niet meer doet. Wanneer ik mijn telefoon unlock openen er spontaan allerlei apps en worden er berichten getypt (net of een dyslectische spook met je telefoon aan de haal is). Aangekomen in het hostel begin ik in paniek te raken. Het is inmiddels half 8, heb nog niks gegeten en moet eigenlijk ook nog dollars wisselen voor het visum in Laos. De receptioniste van het hostel maakt de snee op mijn knie schoon en doet er verband om. Mijn enkel wordt met de minuut dikker en ik begin te huilen. Hoe moet ik nu vliegen zonder ticket!? Paniek. De receptioniste heeft overduidelijk medelijden en begint een aantal mensen te bellen. Als ze uiteindelijk, na telefoontje 5, ophangt zegt ze dat ze een goede repairshop heeft gevonden die nog open is. Uit het niets komt er een jongen op een scooter tevoorschijn. Ik kan bij hem achterop en zo brengt hij mij weg. In de repairshop zien ze gelijk dat mijn scherm kapot is en vervangen moet worden. Maar dat betekent wel dat ze hem kunnen maken! Wat een opluchting! De mensen in de winkel zijn ook zo lief. De een haalt een kop thee, de ander gaat naar de apotheker voor een icepack (voor op mijn enkel) en weer een ander probeert mij aan zijn neef te koppelen. We proberen in Engels en gebarentaal gesprekken te voeren. Het is hilarisch. Na ongeveer een halfuur is mijn telefoon weer de oude! Dan zakt de adrenaline en merk ik dat ik pijn en honger heb. Dollars regelen lukt niet meer en ik ga uitgeput naar bed. Ik slaap amper door de pijn in beide benen.
De volgende ochtend gaat om 6 uur de wakker. Ik strompel het vliegtuig in en vlieg richting Laos! Toch krijg ik weer wat stress als we de immigratie naderen en iedereen dollars blijkt te hebben, maar ik niet! En ja hoor, ook weer hier is er iemand die mij de dollars wilt lenen!
Voordat ik bij het hostel ben is het al avond en ben ik heel moe. Op de dorm ontmoet ik een meid die vraagt of ik met haar en twee anderen wil gaan eten. Ja, leuk! Hoewel ik eigenlijk wel heel moe ben. Na het eten ontmoet ik bij het hostel Elsa. We klikken gelijk en de rest van de dagen zijn we samen. De volgende ochtend gaan we met een groep van 8 meiden naar de Kung Si watervallen, 30km van de oude stad Luang Prabang. Eigenlijk voel ik me niet zo goed. Ik ben duizelig en mijn enkel is overduidelijk verstuikt. Ik wil me niet aanstellen en zo klim ik toch de waterval op. Wat is dit mooi! Lijkt net of we in een sprookje zijn beland. Je hoort het water overal om je heen naar beneden kletteren. De zon breekt door de bomen door. Dit geeft een spectaculair effect. Het opstuivende water wordt zo beter belicht. Prachtig! We kunnen er ook zwemmen. Koud, maar de rillingen waard. Na het zwemmen voel ik me zo slecht dat ik echt even moet gaan zitten met mijn hoofd tussen mijn benen. Niet lang daarna gaan we terug. Ik wil die avond vroeg gaan slapen, maar een meisje op mijn kamer is erg overstuur. Relatieproblemen. Ik praat bijna 2 uur lang met haar. Ga wederom te laat slapen. De dagen erna begin ik me steeds slechter te voelen. Ook mijn wond lijkt te zijn ontstoken. Eerlijk is eerlijk, heb er te weinig naar omgekeken, omdat ik dacht dat het wel gewoon zou helen. Elsa besluit dat we naar de dokter moeten, omdat ik me al dagen uitgeput en duizelig voel. Inmiddels heb ik ook vlekken voor mijn ogen en tintelen mijn handen en voeten.
Nou, het ziekenhuis in Luang Prabang. Deze wil ik echt niemand aanraden! Dit is een ziekenhuis zoals ik die ook in Afrika heb gezien. Het is er ontzettend smerig en je kan overal zomaar naar binnen wandelen. Niemand die ergens om geeft. Als ik even later een niet Engelssprekende assistent 'spreek', word ik naar een zaal gebracht voor een 'consult'. Ik zie Elsa wit wegtrekken en alleen maar stamelen 'don't look, don't look' en zie haar verschrikt naar iets naast mij staren. En tja, dan kijk je toch. Er is gewoon een operatie gaande! Ik kan absoluut niet tegen bloed en voel nu echt alsof ik van mijn graatje ga. De assistent is alleen maar gefocust op de wond en zegt 'infected'. Ze maken de wond schoon en verbinden het. Mijn verdere klachten worden onderzocht doormiddel van een hoofdmassage. Wat hilarisch is, maar uiteraard niks oplevert. Elsa accepteert het niet en loopt het halve ziekenhuis af voor goede hulp. Tevergeefs. Ik zit uitgeblust op een stoeltje. Dan lopen er 2 andere backpackers voorbij waar we mee aan de praat raken. De een is een in Laos geboren Amerikaan die de taal nog spreekt en me wilt helpen. We vinden een zogenaamde specialist. Samen gaan we haar kamer binnen. Tot mijn verbazing geeft ze mij een boze blik en begint kwaad tegen de jongen te schreeuwen. Die schrikt en stottert wat antwoorden terug. Dan zegt hij 'we should go'. En zo gaan we weer. Wat bleek? In Laos is het bij wet verboden om als man met een niet Laotiaanse te gaan. Het enige waar de 'specialist' het over wilde hebben was onze zogenaamde relatie. Ze wilde nog wel mijn oren controleren, met een apparaat dat zo smerig was dat we vriendelijk bedankte en met gierende banden zijn vertrokken.
De klachten verminderen de aankomende dagen niet. Het hebben van een geïnfecteerde wond maakt me zenuwachtig. Elsa haar moeder werkt in een (Frans) ziekenhuis en laat een foto, die ik van de wond heb gemaakt, aan een arts in het ziekenhuis zien. Die geeft aan dat ik direct aan de antibiotica moet, omdat het lijkt alsof de infectie al aan het verspreiden is. De antibiotica koop je gewoon op de hoek van de straat. Op dit moment voel ik me bang en alleen. Ik wil me niet zo voelen, maar kunnen genieten. Op aanraden van een jongen op mijn dorm besluit ik naar het zuiden af te reizen. Naar Vientiane. Daar zou een goede kliniek zitten die aan West-Europese normen voldoet. Laos staat nu eenmaal bekent om zijn slechte medische zorg. Ik vertrek s'ochtends eerst met de bus naar Vang Vieng, daar slaap ik 1 nachtje, voordat ik de volgend dag weer met de bus naar Vientiane doorreis. Ik drop mijn spullen en ga linea recta naar het medisch centrum. En ja! Dit is een goede kliniek. Zo schoon en ze spreken allemaal Engels! Ik word door 2 doktoren grondig onderzocht. De wond is niet ontstoken en moet onmiddellijk met de antibiotica stoppen. De wond moet ik wel elke dag blijven verzorgen en afgeplakt laten. Ik heb zover ze kunnen zien niks ernstigs, maar.. Ik ben oververmoeid en heb een vitamine B12 tekort. Door de shock van de val, het lange reizen, weinig slaap, stress om wat ik misschien zou hebben, het elke dag ontmoeten van nieuwe mensen (in de dorm ben ik gedoopt tot psycholoog Hamming, wat een eer is, maar dat ook heel veel energie kost). Zo ben ik af en toe (onbewust) gaan hyperventileren. Rust, rust en rust is dan ook het devies. Even geen gemende slaapzalen meer (dat mannelijk gesnurk zal ik zeker NIET gaan missen), maar een goed hotel om bij te slapen. Wat een opluchting! Alhoewel ik me nog steeds niet goed voel, neem ik het advies ter harte. Zo zit ik nu in een lekker hotelletje met zwembad! Hopelijk knap ik snel op en kan de vakantie weer overgaan in reizen!
Laos is verder echt prachtig! Ik vind het jammer dat ik er nu minder van kan zien, maar het is even niet anders.
Wat ben ik dankbaar voor alle lieve mensen, die wilde helpen zonder enig eigenbelang. Dat heeft mij een paar keer echt ontroerd. Vooral de geweldige Elsa die als een pitbull over me gewaakt heeft.
Verder is het voor mij goed te beseffen dat wat er ook gebeurt, het allemaal écht goedkomt. No need for worries, maar dan ook echt niet. En ja.. Rust nemen. Niet altijd maar doorgaan en mezelf tot het uiterste pushen. Het is oke om soms even helemaal niks te doen of tegen mensen 'nee' te zeggen en niet steeds over mijn eigen grenzen heen te gaan. Zucht, zal ik dat ooit leren? Dat ga ik de aankomende dagen maar eens proberen. Wat ga ik proberen? Helemaal niks!
-
02 December 2016 - 07:52
Maaike:
Hé lieverd, gelukkig dat het weer goed is gekomen. Ik heb tranen in mijn ogen. Denk aan jezelf. Ja, makkelijk gezegd tegen een Hamming( of een Hamming met meer genen van een Hamming). Ik ben blij dat je zelf ervaart dat je zo niet door kan gaan. Neem je rust, als je je rust neemt en wat meer aan je eigen grenzen denkt, dan kun je dus ook meer genieten.
Maar ben wel bere trots op jou! Hoe je het fixt, hoe ej tot het besef komt van ik moet het anders gaan doen!
Lieverd, geniet met volle teugen!
Ik hou van je, xxx -
02 December 2016 - 08:38
Mary :
Wat een verhaal joh had al van je moeder gehoord dat je was gevallen maar dat had dus nog wel effe een staartje .
Hoop dat het inmiddels weer goed met je gaat en dat je goed je rust hebt gepakt .
je kan dit idd ook als leer momentje zien wan er gebeurd meestal niks zonder reden en idd wat jij ook zegt het komt meestal wel weer goed hoor wie het zegt ( he diana ) ik stress kip eerste klas echt bewondering voor jou hoor maaike je moet het toch allemaal maar in je eentje fixen je krijgt natuurlijk en gelukkig van alle kanten hulp maar toch .
Ik hoop dat je inmiddels je reis weer voort kan zetten dus geniet er nog een poosje van .
Groetjes uit lunteren
-
02 December 2016 - 08:57
Bianca:
Ha Maaike wat een verhaal en wat een schrik. Gelukkig dat je een goede kliniek hebt gevonden en zoveel lieve en behulpzame mensen op je weg.
Nu even tijd nemen voor rust en goed herstel en dan je reis weer met evenveel enthousiasme voortzetten!
Ik kijk weer uit naar je verhalen en foto's!
Groetjes! -
02 December 2016 - 09:36
Diana:
Mooi verwoord weer lieverd! Waren even stressvolle dagen maar zoals we al hadden besproken, alles komt altijd echt weer goed! Als je terug komt maak jij je nergens meer druk over haha maar eerst nog meer genieten van je tweede deel van je reis :) Topper! ik hou van je! -
02 December 2016 - 10:15
Ted:
Wat een Geweldige ervaring. Balen natuurlijk als het even tegen zit, maar super hoe je er mee om gaat. Later kijk je waarschijnlijk heel anders tegen de dalen aan. Het relativeert enorm. Anyway, heel veel plezier en goede ervaringen gewenst! Groeten, Ted
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley